رخشانترین و در عین حال مظلومترین شخصیتهایی که همچون ستارهای فروزان در آسمان انسانیت درخشیده، امام جعفر صادق (ع) است. ششمین پیشوای معصوم شیعیان، مردی که در میان طوفان جهالت، زنجیرهای استبداد و بیعدالتی را با شمشیر علم و حکمت پاره کرد. او نهتنها میراثدار دانش نبوی بود، بلکه بنیانگذار مکتبی شد که هزاران سال پس از او، همچنان جانهای تشنه حقیقت را سیراب میکند.
امام صادق (ع) در یکی از بحرانیترین دورانهای تاریخ اسلام زندگی کرد. روزگاری که خلافت از مسیر اصلیاش منحرف شده بود و چرخدندههای ظلم و فساد، با بیرحمی تمام در حال خرد کردن عدالت و انسانیت بودند. امام در دورهای میزیست که امویان در سراشیبی سقوط بودند و عباسیان قدم به میدان گذاشته بودند، اما به زودی همان مسیر ستمگری را در پیش گرفتند.
در چنین زمانهای، امام صادق (ع) رسالت سنگین خویش را نه با شمشیر، بلکه با قیام علمی و فرهنگی آغاز کرد؛ قیامی که ریشه در شناخت عمیق او از اوضاع سیاسی و اجتماعی زمانه داشت. ایشان به جای آنکه در جنگهای خونین وارد شود، جبههای دیگر را گشود: جبهه آگاهی، عقلانیت و تربیت انسانهایی که در برابر ظلم، نه سکوت بلکه فریاد آگاهی سر دهند.
